Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, η Θεσσαλονίκη δέχεται μεγάλο αριθμό υποψηφίων ενοικιαστών, εξαιτίας της εισαγωγής τους στο Πανεπιστήμιο.
Ένα όνειρο ζωής πραγματοποιείται και ενθουσιασμένοι γονείς και παιδιά ξεκινάνε για την ανεύρεση της κατάλληλης στέγης, που θα τους φιλοξενήσει για τα επόμενα 4 ή 5 φοιτητικά τους χρόνια.
Εκεί ακριβώς ξεκινάει και το μαρτύριο.
Αλήθεια υπάρχουν τόσα πολλά διαθέσιμα διαμερίσματα, ώστε να δεχτούν τα νιάτα, που θέλουν να σπουδάσουν σε αυτήν την πόλη;
Είναι κατάλληλα τα σπίτια της Θεσσαλονίκης, για να νοικιάζονται σε τόσο υψηλές τιμές;
Ανταποκρίνεται η τιμή τους στην ποιότητα ζωής και την ασφάλεια που σου παρέχουν;
Οι ιδιοκτήτες, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση αδικούν κάπου τους ενοικιαστές ή οι μεσίτες είναι αυτοί που κρατάνε στα χέρια τους την αγορά και πλέον έγινε καθεστώς η νοοτροπία του «δεν υπάρχουν σπίτια στην Θεσσαλονίκη», «δύσκολα θα βρείτε αυτό που ψάχνετε», «αυτά προσφέρουμε», «κλείστε τώρα, γιατί αύριο δεν θα υπάρχουν ούτε αυτά» κλπ…;;;;;
Στην όμορφη Θεσσαλονίκη μας… έχω δει στην «πυρίκαυστη ζώνη» του κέντρου, τα ποντίκια να διασχίζουν τους δρόμους κατά τη διάρκεια της νύχτας. Τα έχω δει και ανάσκελα πνιγμένα στην Παλιά Παραλία. Οι μυοκτονίες στις πολυκατοικίες «δίνουν και παίρνουν», επαναλαμβάνονται αδιάκοπα και το βλέπεις και στα κοινόχρηστα.
Τα σπίτια προς ενοικίαση δεν διαθέτουν σίτες στα παράθυρα, τα σανίδια τους μυρίζουν άσχημα και των περισσότερων η αρχιτεκτονική είναι του περασμένου αιώνα, χωρισμένα σε δυο ημισφαίρια με δαιδαλώδεις διαδρόμους.
Με τις πρώτες κακοκαιρίες, βλέπεις συνεργεία με μάνικες να ρουφάνε τα νερά από τα υπόγεια των πολυκατοικιών. Τα ίδια ημιυπόγεια που βλέπεις στα sites προς ενοικίαση ως φοιτητικά σπίτια/ευκαιρίες των 500 ευρώ, επειδή έκαναν ανακαίνιση το μπάνιο κι ας έχουν για θέρμανση ένα μονάχα κλιματιστικό.
Όσο για τα ρετιρέ… μερικά είναι δώμα. Ένας χώρας δηλαδή. Στούντιο τα είπαν.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και στις επαγγελματικές στέγες του κέντρου. Τοποθέτησαν μια ντουλάπα που κρύβει μέσα της έναν νεροχύτη και ένα μάτι για να φτιάχνεις καφέ, ονόμασαν τον χώρο σαλοκουζίνα και αμέσως το ακίνητο έγινε πολυτελές στούντιο των 550 ευρώ στην πυρίκαυστη ζώνη του κέντρου. Μπορεί να βλέπει στον ακάλυπτο, να μην είναι φωτεινό, αλλά είναι πολυτελές στούντιο στην πυρίκαυστη ζώνη του κέντρου.
Αυτή είναι η εξέλιξη της αγοράς που επικαλούμαστε; Μήπως στην Ελλάδα και τα Airbnb με την ίδια λογική δεν φτιάχτηκαν;
Κάποιοι ιδιοκτήτες δεν θέλουν να αλλάξεις την κλειδαριά της εξώπορτας. Θέλουν να έχουν και αυτοί το κλειδί, ενώ το έχεις νοικιάσει. Κάποιοι πριν φύγεις θέλουν να το φωτογραφήσουν με τα πράγματά σου μέσα, για να φαίνεται πόσο ωραίο μπορεί να γίνει και αυτές τις φωτογραφίες ανεβάζουν στα sites για να δούνε οι επόμενοι πιθανοί ενοικιαστές.
Μήπως ήρθε η ώρα που η πολιτεία πρέπει να βρει ένα τρόπο, ώστε οι φοιτητές των πανεπιστημίων και των δημοσίων ΤΕΙ να μένουν σε χώρους (εκτός των εστιών που υπάρχουν από χρόνια και διατίθενται), πιο μακριά από το πυκνοκατοικημένο “ιστορικό κέντρο”, σε ειδικά κατασκευασμένα κτήρια, με διαμερίσματα κατάλληλα για να ζούνε μέσα άνθρωποι; Μήπως είναι ένας τρόπος να εισπράττει το κράτος δίκαια έσοδα (από ενοίκια), προσφέροντας ένα υγιές περιβάλλον για τον φοιτητή που έρχεται να ζήσει στη Θεσσαλονίκη και δεν δικαιούται να μείνει στην Εστία;
